Ooty
Door: roosrink
Blijf op de hoogte en volg Rink & Roos
27 Juli 2010 | India, Ooty
Treinreizen in India. Daarbij is maar 1 ding zeer belangrijk...
Een tuuter! Een tuuter? Ja, een tuuter of claxon. Want anders kom je geeneens bij het station aan. Het verkeer is namelijk gigantisch druk en hektisch en er zijn dagelijks zeker duizenden BIJNA aanrijdingen. Niet alleen met auto's, motors en fietsers maar ook de gehele fauna van India hoort hierbij. Koeien, paarden, geiten en andere vierpotigen.
Gelukkig zijn we goed aangekomen op het station en begonnen we aan onze eerste treinreis naar Mettapalayam. Eerste uitdaging, in de trein komen. met enig duw en trek werk van Roos zat dit wel goed. Echt heel veel mensen wilden in 1 keer door het deurtje heen, wisten wij veel, dus wij duwden gezellig mee. En de grootsten winnen vaak :-)
In de coupe zaten gelukkig al heel veel mensen dus plaats genoeg toch?! Er was nog 1 plaatsje en daar ging roos direct zitten, nadat ze een irritant in de weg liggend tasje had weggegooid (deze lag hier om netjes aan te geven dat deze gereserveerd was voor iemand die hier eerder had gezeten en EVENTJES frisse lucht ging happen). Roos dacht hier duidelijk anders over. Toch zat toen de coupe helemaal vol, dus waar moest ik? Al snel zag ik mijn kansen schoon in het metalen baggagerek boven de zittende passagiers. Lekker hoog en droog, niets mis mee. En de rest van de laatkomers deed hetzelfde. Ook de kaartjes knipster (de Indiaase Wattel zullen we maar zeggen) knipte gewoon mijn kaartje die ik bijna naar haar toe moest gooien van 2 meter hoogte. Maar na 5 uur gingen onze konten toch wel zeer doen want het waren eigelijk gewoon houten planken waar we opzaten.
Er is heel wat te doen in zo'n trein, er is entertainment genoeg, muziek, hangende mensen en koek en zopie bij elk station.
In Mettapulayam aangekomen was het hotel niet goed en niet slecht, maar geen normaal restaurantje te vinden natuurlijk. Dus fruit op het menu.
Volgende ochtend vroeg op om miniatuur stoomtreintje door de bergen naar Ooty te halen. 5.45 uit bed en voor het eerst was Roos eerder wakker dan ik daar waar zij normaal het niet makkelijk in de ochtend heeft, ze had namelijk helemaal niet geslapen.
In het treintje snel een plekje gevonden en we gingen op tijd weg. Maar na 2 uur kwam daar verandering in. Lokomotief kapot, effe nieuwe halen toch? 2 uur later inderdaad! En nu moesten we nog 4 uur volgens de lonely planet, maar wat weten zij er nou van? het nieuwe stoomlokomotiefje had er ook niet echt veel zin in en na 4 uur waren we nog maar op de helft. Eigenlijk kon je de trein snelwandelend bijhouden. Toen hadden we het gehad. Het schokkend voortdreunen van de trein, de lastige nacht, slecht eten en nou niet de beste en friste medepassagiers deden ons uiteindelijk toch de das om. Toen we voor de zoveelste keer een hele coupe vol hadden met gitzwarte met kolenstukjes gevulde rook omdat we door een tunnel gingen en als klap op de vuurpijl een baby over mijn voet piste, hebben we snel een "dure" taxi genomen voor het laatste gedeelte :-)
De reis was trouwens super mooi en speciaal met prachtige uitzichten en "interessante" mensen. We zijn van 1200 meter naar 2250 meter gestegen
en eindgoed al goed hebben we een goed hotel en ons lekker kunnen revancheren tijdens het kalorievolle WESTERSE avondeten :-)
Foto's volgende keer...
Een tuuter! Een tuuter? Ja, een tuuter of claxon. Want anders kom je geeneens bij het station aan. Het verkeer is namelijk gigantisch druk en hektisch en er zijn dagelijks zeker duizenden BIJNA aanrijdingen. Niet alleen met auto's, motors en fietsers maar ook de gehele fauna van India hoort hierbij. Koeien, paarden, geiten en andere vierpotigen.
Gelukkig zijn we goed aangekomen op het station en begonnen we aan onze eerste treinreis naar Mettapalayam. Eerste uitdaging, in de trein komen. met enig duw en trek werk van Roos zat dit wel goed. Echt heel veel mensen wilden in 1 keer door het deurtje heen, wisten wij veel, dus wij duwden gezellig mee. En de grootsten winnen vaak :-)
In de coupe zaten gelukkig al heel veel mensen dus plaats genoeg toch?! Er was nog 1 plaatsje en daar ging roos direct zitten, nadat ze een irritant in de weg liggend tasje had weggegooid (deze lag hier om netjes aan te geven dat deze gereserveerd was voor iemand die hier eerder had gezeten en EVENTJES frisse lucht ging happen). Roos dacht hier duidelijk anders over. Toch zat toen de coupe helemaal vol, dus waar moest ik? Al snel zag ik mijn kansen schoon in het metalen baggagerek boven de zittende passagiers. Lekker hoog en droog, niets mis mee. En de rest van de laatkomers deed hetzelfde. Ook de kaartjes knipster (de Indiaase Wattel zullen we maar zeggen) knipte gewoon mijn kaartje die ik bijna naar haar toe moest gooien van 2 meter hoogte. Maar na 5 uur gingen onze konten toch wel zeer doen want het waren eigelijk gewoon houten planken waar we opzaten.
Er is heel wat te doen in zo'n trein, er is entertainment genoeg, muziek, hangende mensen en koek en zopie bij elk station.
In Mettapulayam aangekomen was het hotel niet goed en niet slecht, maar geen normaal restaurantje te vinden natuurlijk. Dus fruit op het menu.
Volgende ochtend vroeg op om miniatuur stoomtreintje door de bergen naar Ooty te halen. 5.45 uit bed en voor het eerst was Roos eerder wakker dan ik daar waar zij normaal het niet makkelijk in de ochtend heeft, ze had namelijk helemaal niet geslapen.
In het treintje snel een plekje gevonden en we gingen op tijd weg. Maar na 2 uur kwam daar verandering in. Lokomotief kapot, effe nieuwe halen toch? 2 uur later inderdaad! En nu moesten we nog 4 uur volgens de lonely planet, maar wat weten zij er nou van? het nieuwe stoomlokomotiefje had er ook niet echt veel zin in en na 4 uur waren we nog maar op de helft. Eigenlijk kon je de trein snelwandelend bijhouden. Toen hadden we het gehad. Het schokkend voortdreunen van de trein, de lastige nacht, slecht eten en nou niet de beste en friste medepassagiers deden ons uiteindelijk toch de das om. Toen we voor de zoveelste keer een hele coupe vol hadden met gitzwarte met kolenstukjes gevulde rook omdat we door een tunnel gingen en als klap op de vuurpijl een baby over mijn voet piste, hebben we snel een "dure" taxi genomen voor het laatste gedeelte :-)
De reis was trouwens super mooi en speciaal met prachtige uitzichten en "interessante" mensen. We zijn van 1200 meter naar 2250 meter gestegen
en eindgoed al goed hebben we een goed hotel en ons lekker kunnen revancheren tijdens het kalorievolle WESTERSE avondeten :-)
Foto's volgende keer...
-
27 Juli 2010 - 15:05
Judith:
Jullie maken heel wat mee.. In bagagerek liggen, een baby die op je voet piest:)). fijn dat het hotel goed is.
Ik ga ff A&T eten geven.
-
27 Juli 2010 - 15:15
Riet:
Het is weer een bijzondere onderneming.Roos moet niet meer mopperen als ze met de Nederlandse spoorwegen reist. -
27 Juli 2010 - 16:28
Tineke En Piet:
Het hele verhaal gelezen en het was toch nog wel leuk zo heb ik de lachebekjes toch maar bekeken of waren het grimassen.
Groetjes en veel plezier -
28 Juli 2010 - 08:43
Jacolien:
Jullie beschrijven heel humoristisch wat er allemaal gebeurt, echt leuk om te lezen! Ik kijk uit naar het volgende verslag. Er gebeurt vast weer genoeg...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
