Verjaardag op het dak van Borneo

Laptop reislezers...

Na weinig slaap toch met goede zin eruit. Het was natuulijk wel Roos haar verjaardag!! Na een licht ontbijt met toekijkende kakkerlak in dikke kleding de kou in. We waren wat later omdat Veronica niet te bekennen was. De start was langzaam aangezien alle groepen Chinezen ons voor waren. Het was natuurlijk pikkedonker maar we hadden allemaal een mooie koplamp. Na een tijdje klimmen haalden we gestaag de groepen in en viel de sliert aan klimmer uit elkaar. We konden weer ons eigen tempo klimmen en dat hebben we geweten. Omdat het pikdonker is weet je niet hoe diep het om je heen is en wie er voor of achter je loopt. Na een stuk aan touwen naar boven te hebben geklommen kwam een serieus stuk heeeeeel vals plat zo'n 45 graden. Dat in combinatie met weinig zuurstof gingen de kuitjes en bovenbenen opspelen. Roos heeft mij er natuurlijk door gesleept maar ook het liedje 500 miles deed wonderen op die laatste slopende stukken. Toen we geen lichtjes meer voor ons zagen en we tevergeefs naar een touw aan het zoeken waren bleken we opeens aan de top tre zijn. 4095 meter hoog en zeeeeer koud. Om 6 uur zou het licht aangaan maar al om 10 voor 5 stonden wij foto's te nemen van de overwinning. Ik had zilver en Roos had goud en dat nog wel op haar verjaardag. Na 10 mminuten kwamen de eerste, vooral Westerse klimmers op de top aan. Na een uur te hebben gewacht in de ijzige kou ging het licht aan en konden we Roos haar verjaardag bekronen met een adembenemende zonsopgang. On-ge-loof-lijk!!!! Heel wat foto's werden geschoten en al snel begonnen we aan de terugtocht. Vele beklimmers passerend die we hoopvol toespraken maar die met zeer kleine stapjes ook hun glorie zochten. De grote stappen terug naar beneden eisten hun tol op het laatst. 8,5 km dalen kwam nog harder aan...

Wat een klim!

Iedereen trouwens nog bedankt voor alle leuke reacties!

Groetjes Rink en Roos