Lijiang

We gaan er even tussen uit. We gaan proberen de Tijgersprongkloof lopen. Dit wordt nog heel wat aangezien we er eerst moeten komen. Daarnaast moet het mooi weer zijn omdat het een zeer gevaarlijk pad kan zijn met slecht weer. Vandaag is het goed weer dus we hebben goede hoop. Hier zijn in ieder geval geen weer problemen zoals soms op het nieuws te horen zijn.

Maar eerst maar eens schrijven over wat er gisteren allemaal is gebeurd.

Het begon allemaal toen we geld moesten halen in Dali om het hotel te kunnen betalen. Met m’n Crocjes de stad in aangezien het regende kwam ik er snel achter dat de enige bekende bank geen geld meer gaf. Dus op zoek naar een andere bank. Dat was even zoeken maar na een tijdje gelukkig gevonden. Toen hadden we nog een kaartje voor de bus naar Lijiang nodig. Blijkbaar zaten weer alle expressbussen vol tot ’s avonds en moest ik weer de stad in om een kaartje te vinden voor een kleinere bus. Bij het Chinese tentje op de hoek kwam ik aardig ver maar uiteindelijk kon ik toch geen kaartje krijgen. Toch maar naar onze grote vriend Michael gegaan en hij kon er direct 2 krijgen voor 1 uur. Mijn Chinees is toch niet zo goed… Even nog Dali centrum ingegaan tot 1 uur en daar kwamen direct een oud raar vrouwtje naar ons toe en een oud mannetje die ongeveer een paar minuten met zijn duim omhoog bleef staan, daarna nog een ouder stel dat hun hond (met zonnebril) met ons op de foto wilde zetten. Dit alles was slechts een voorbode van alle vreemde dingen die nog komen zouden. Toen we net in de bus zaten werd de vuilnisbak die midden in het pad staan omgeschopt en stonden we al snel in een file omdat er een truck op de berg een ongeluk had gehad. Ondanks de hitte in de bus wilde niemand het raam opendoen. Toen we eindelijk zelf maar de raampjes open deden aan de voorkant van de bus volgden de andere Chinezen snel. Toen na een korte tussenstop een vreselijke pieptoon minutenlang bleef hangen, zijn wij ook maar eens als eerste gaan vragen wat dit was want die Chinezen blijven gewoon zitten. Het bleek een lampje te zijn van de chauffeur die niet uit wilde maar volgens hun was het niets speciaal. 20 minuten heeft het geduurd. Inmiddels had ik oordopjes gemaakt van een papieren zakdoekje, toen de chauffeur toch maar stopte en ging kijken wat er aan de hand was. Het bleek koelwater voor de motor wat op was. Niets speciaals of alarmerend blijkbaar… In Lijiang aangekomen op zoek gegaan naar de juiste bus aangezien de taxi’s ons niet mee wilden nemen. Een Chinees stelletje gevonden wat ons wilde helpen, maar die werden bijna de zakken gerold terwijl we in de bus stonden. Maar we hadden hem in de gaten en de bus uit gewerkt. We kwamen, na een tijdje lopen in het doolhof van de oude stad van Lijiang, uiteindelijk aan bij het hotel. Het was prachtig in geheel Chinese stijl. De kamer was ook mooi tot de bovenburen thuiskwamen. Het was namelijk een houten hotel en zodoende hoor je alles wat je bovenburen doen. Dus ook zingen tijdens het plassen. Wij klagen natuurlijk en we kregen direct een andere kamer ergens een straatje verder. Dit was een kamer die nog niet helemaal af was en rook nog een beetje naar de kit. Toen we wilden gaan douchen was er geen warm water dus wij weer klagen. Het behulpzame Chinese vrouwtje was in no time weer bij ons en nadat ik in een metalen pinnetje in het net gelegde hoogpolige tapijt trapte klapte zij vol met haar snuffert tegen de glazen douchewand die nog dicht zat. Of ze nou huilde of lachte was niet helemaal duidelijk maar er kwam een raar geluid uit... Na een verfrissende douche het oude stadje ingelopen dat dus een doolhof van kleine keienstraatjes is. Lekker gegeten bij een lokaal Chineesje en ook nog een Chinees met een raar Engels accent afgepoeierd. Daarna eindelijk slapen in een 5 sterren bed want de volgende dag zou een zware worden want we gingen de Tijgersprongkloof lopen. Daaruit zijn al een aantal mensen niet levend teruggekomen aangezie er nogal wat hoge, stijle en glibberige, smalle paadjes zijn.

Wij natuurlijk er vroeg uit de volgende ochtend... nee hoor, we doen het gewoon weer op ons tempo dus nadat we een beetje geluk hadden met het direct krijgen van de buskaartjes (die achteraf een slaapbus was) waren we nog pas half 2 aan het begin van de kloof. Er stond in de Lonely Planet dat de hike zeker 6 uur zou duren tot een bepaald dorpje waar we zelfs nog voorbij moesten om onze hostel te bereiken voor die nacht. en het wordt daar om 8 uur donker dus we moesten een beetje de vaart erinhouden. Nou dat hebben we geweten. Het begin was al redelijk berg op maar het moeilijkste gedeelte startte bij de 28 bochten naar boven. Dit was gewoon op sommige stukken meer dan 45 graden klimmen met ook nog eens 35 graden zon op onze bolletjes. Als het had geregend dan waren dit soort paden onbegaanbaar. Op de weg naar boven liepen wij blijkbaar iets harder dan anderen en dit was niet raar want wij kennen namelijk geen pauze. Zelfs niet op een onmogelijk zware hike. Dus al snel stond ik te hijgen als een longpatientje die zijn hele leven zware shag heeft gerookt. De lucht was ook nog een ijl en droog en we hadden slechts een simpel ontbijtje en een paar bananen op. Onderweg toch nog een paar bananen en een snickers gekocht en daar moesten we het dan op doen. Roos ging als een raket naar boven en ik probeerde haar bij te houden en vooral afteremmen door bij elke bocht uit te hijgen. Gelukkig trapte ze daar in anders had ik zeker van mijn stokje gegaan. Het was echt stap voor stap de hoogte in en hopen dat de top snel kwam. Je kon ook een paard naar boven nemen en die liepen dan ook overal in de weg. Maar het ergste was nog de paardepoepdamp die bij elke bocht uithijgen naar binnen kwam. Natuurlijk noemen ze de 28 bochten niet voor niets de 28 bochten en op den duur, toen het zweet via mijn bilnaad naar mijn sokken was gelopen kwamen we een steen tegen waarop het nummer 20 was gezet. En verdomd een bochtje verder een steen met 21 erop. Toen kreeg ik wat meer hoop, mede doordat ik de rugzak met een paar liter water, wat schone kleding en overige belangrijke spullen van die dag al aan Roos over had kunnen geven. Ja, het was zo zwaar!! Boven aangekomen was het eerst nog een stuk dalen en daarna weer klimmen naar het dorpje. We bleven maar mensen inhalen en vooral veel foto's nemen want het uitzicht werd bij elke bocht mooier en mooier. Na het dorpje waren we eindelijk bij onze hostel en dat laatste stukje heb ik eigenlijk niet meer meegekregen, zo moe was ik. Snel inschrijven en we ploften op onze bedden. Uiteindelijk hadden we er 4,5 uur over gedaan... zonder pauze. Gekkenwerk!!

De hostel was prachtig gesitueerd recht tegenover een geweldige berg en daartussen de kloof met snelstromende rivier. De ondergaande zon was onbeschrijfelijk!

Na het eten snel onder de wol maar opeens zat daar een gigantische sprinkhaan van 5cm op de muur tegen mijn bed aan. Roos zette haar schoen er tegenaan en hij verloor direct een poot maar was niet dood en strompelde onder mijn bed weg. Roos zei nog, die kan niet meer klimmen. Licht uit en slapen maar... Toch moet je er de hele tijd aan denken. Tot ik een raar gevoel op mijn schouder kreeg. De sprinkhaan was uit op wraak. In een reflex mepte ik m van mijn schouder richting Roos en snel het licht aan. Hij zat op de deken en daar gooide we hem snel vanaf en een slipper is het laatste wat de sprinkhaan zag. Ja, dan slaap je eigenlijk niet lekker meer en heb je overal jeuk.

Na toch de nacht te zijn doorgekomen gingen we vroeg op pad naar Tina's guesthouse waar we om 10 uur de bus pakten terug richting Lijiang. Wij waren de laatste twee op de bus en alleen omdat we vroeg waren wezen lopen hadden we hem gehaald anders hadden we nog tot 4 uur smiddags moeten wachten op de volgende. Terug in Lijiang snel naar het hotel en uitgebreid gedouched.

Straks gaan we een massage halen en lekker eten... Wat een geweldige ervaring weer!!!

Gloetjes Link en Loos

Ps: bekijk zeker de foto's!!!!!!!